همزبانی به مثابه یک سرمایه اجتماعی، ظرفیتی مناسب برای داد و ستد فکری، فرهنگی و علمی و برقرار کننده خویشاوندی و پیوند بین اقشارمردم است. (1) ملتی که از فرهنگ و تمدن متعالی و اقتدار علمی برخوردار باشد، سایر ملت ها را ناگزیر از فراگیری زبان خود می کند. روی آوردن دانشجویان برای تحصیل به این کشور یا ایجاد کرسی آن زبان در دانشگاه سایر کشورها و استقبال از ترجمه آثار و تولیدات دانشمندان، نویسندگان، شاعران و هنرمندان نیز از جمله نشانه های اقبال به یک فرهنگ یا تمدن متعالی است. همزبانی مقدمه ای مهم برای هم اندیشی و همدلی است و لذا خدای متعال همواره پیامبران خود را از میان مردم (2) و همزبان با آنان (3) مبعوث کرده است تا پیامشان قابل فهم و اثرگذار باشد. الفاظ و حروف مشترک، حد نازل همزبانی است. همزبانی فرهنگی، خویشاوندی استوارتری را بنا می کند. از وحدت باورها و آداب و رسوم بالنده تا هنر و ادبیات و آواها و اصوات و نمادها و نشانه ها و... اینکه پیامبر بزرگ، حضرت ابراهیم علیه السلام، کار “پیام” رسانی خود را با همزبانی فرهنگی آغاز می کنند و نه تنها با گویش لفظی که بر اساس بینش و منطق عامه مردم زمان خود، ابتدا ادعای ستاره پرستی، ماه پرستی و خورشیدپرستی می کنند و سپس دلایل اعلام شده برای چنین پرستشی را نقض و توحید و یکتاپرستی خود را اظهار می دارند (4)، نشانی از گستره مفهوم و تأثیر همزبانی بر اساس مخاطب شناسی و اعتمادسازی و توجه به نگرش و بینش دریافت کننده پیام است. روش حضرت ابراهیم (ع) یکی از مصادیق بکارگیری “حکمت” در شیوه تبلیغ (5) و مهندسی پیام در آن زمان است.
ادامه مطلب...
نوشته شده در یکشنبه 94/6/1ساعت 8:0 صبح توسط سید باقر پیشنمازی
نظرات دیگران()
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
